วันพฤหัสบดีที่ 9 ตุลาคม พ.ศ. 2551

กว่าจะมาเป็นครู

ฉันสอบบรรจุครูครั้งแรกเมื่อปี พ.ศ. 2527 ที่จังหวัดนครราชสีมาฉันดีใจมากที่ได้เป็นครูการเป็นครูของฉันไม่ได้สบายเหมือนน้องๆที่เป็นอย่ตอนนี้หรอก ตอนนั้นมีเพื่อนๆไปสอบสมัครสอบบรรจุครู 17,000 กว่าคน แต่รับได้ประมาณ 1,000 กว่าคนเป็นการสอบบรรจุครั้งแรกที่มีครูไปสอบกันมากที่สุดเท่าที่เคยผ่านมาในสมัยนั้น ฉันโชคดีที่สอบบรรจุได้แต่การไปเป็นครูของฉันในครั้งนั้นมันยากลำบากมากกว่าตอนนี้หลายเท่าโรงเรียนที่ฉันอย่เป็นโรงเรียนที่กันดารมากและอย่ห่างไกลความเจริญฉันไม่มีบ้านพักต้องอาศัยอย่ที่โรงเรียนอย่กับเพื่อนครูผ้หญิง 3 คนน่ากลัวเหมือนกัน ไม่มีอะไรจะกินมีแต่แตงกวาเหลืองๆ กะหลำปลี ปลากระป๋อง ไข่ กินซำๆซากๆ นานๆจะมีหมูมาขายสักที มีเงินแต่ไม่มีอะไรจะซื้อกิน ฉันนอนร้องไห้คิดถึงบ้านคิดถึงพ่อคิดถึงแม่แต่ฉันอย่ได้เพราะชาวบ้านดีมากๆชาวบ้านน่ารักมากๆเขารักครู เขาเห็นครูเป็นคนสำคัญมากมีอะไรก็แบ่งเอามาให้ครู นักเรียนก็น่ารักเขารักครูมากนะมีอะไรก็เอามาฝากครูฉันอย่ได้เพราะนำใจของชาวบ้าน เพราะความน่ารักของเด็กๆ เขาเชื่อฟังครูนะไม่ดื้อเหมือนเด็กๆเดี่ยวนี้ พอฝนตกทีหนึ่งก็เข้าออกจากหม่บ้านลำบากรถติดไม่ได้ติดเหมือนกรุงเทพฯนะแต่รถน่ะติดโคลนจ้ะต้องจอดแคะตลอดทางแต่ก็เป็นความประทับใจนะ ได้รับประสบการณ์ในการดำเนินชีวิตเยอะมากต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างอาบนำครั้งละ 1 ถังเท่านั้น พอฝนตกทีก็ต้องรีบไปหากะละมังมารองรับนำฝนเอาไว้ใช้มีภาชนะอะไรก็เอามารองรับนำฝนหมด ทำให้เราเห็นคุณค่าของนำ
ชีวิตของคนเรามันช่างสั้นเสียเหลือเกินนะเพราะฉะนั้นต้องรีบทำความดีให้มากๆคนทำดีย่อมได้ดีเสมอจะช้าหรือเร็วเท่านั้น ถ้าจะทำอะไรจงตั้งใจทำ ทำเพื่อเด็กทำเพื่อส่วนรวมแล้วผลที่เราทำก็จะส่งผลมายังตัวเราอีกที คนที่ทำไม่ดีคนที่ทุจริตนั้นเป็นเพราะเขาคิดว่าคนอื่นไม่สามารถเห็นไม่สามารถร้ในสิ่งที่เขาทำเขาจึงกล้าทำเพราะคิดว่าคนอื่นโง่กว่าเขาไม่มีใครร้ในสิ่งที่เขาทำ ไม่มีใครเห็นในสิ่งที่เขาทำ ไม่มีใครทำชั่วแล้วได้ดีหรอกนะ มีแต่ทำดีแล้วได้ดี คนที่เป็นครูนับว่าโชคดีเพราะเป็นอาชีพที่ให้โอกาสเราสร้างความดีจงตั้งใจทำหน้าที่ให้ความร้ ให้ความรัก ให้ความเมตตาแก่เด็ก อย่าลืมนะว่าเด็กจะเป็นอย่างไรก็อย่ที่ตัวครูนั่นแหละ อย่าอ้งานไปวันๆให้นึกถึงเด็กให้มากๆ เขาอุตส่าห์เดินทางมาโรงเรียนบางคนเดินเท้ามาโรงเรียนตั้งหลายกิโลกว่าจะจะมาถึงโรงเรียน อย่าปล่อยให้เขาหิ้วกระเป๋าเปล่ากลับบ้านโดยที่ครูไม่ได้ให้อะไรเขาเลยอย่าปล่อยให้เวลาผ่านพ้นไปวันๆถ้าเราร้จักให้เราจะมีความสุขมากกว่าเป็นผ้รับ